تنها فهم حقیقت زندگی است که انسان به آزادی میرسد(حسن سروش)
چه ستونهای محکمی
رو به آسمان راست کرده است
سالهاست
رو بروی آفتاب
باران
آب
آتش ایستاده اند
هر روز با هر قطره ی آلوده که به جان آدم های ضعیف
حکم میراند
محکمتر می گردد
چشمان که سالها درد کشیده
بخودش می بیند
قلبی به ستوه آمده
می نگارد
از اوج ذلت و شیرخوارگی
من خاموشانه
فریاد می کشم
قلب مجروحم، به تپش هایش بیشتر می بیند
انگار هشدار میدهد
مبادا!
سقوط، دستانم را بفشارد
گریبان نفس هایم را بگیرد
و من
مات و مبهوت
سفر کنم .........
