تنها فهم حقیقت زندگی است که انسان به آزادی میرسد(حسن سروش)
ای کاش!
زمین که متعلق به
همه انسانهاست
در جای پای هر انسانی
ستاره ی سبز میشد
و انسانها، لباس زمردین عشق ورزیدن
در روشنایی ستاره های سبز شده
برتن می کردند
هر انسانی قدمی بر میداشتند
دست یاری بدستان دراز شده
آبله شده از زخم های شدید فقر
میداد
و با یک لبخند
هزاران گل نشکفته
در چهره ی خاکی و سبیل های خیس شده با خاک
اندام متلاشی شده با درد
و روح وَر رفته
در خیابانهای سرد و نا امیدی ....
می بخشید
آنگاه دنیا و زندگی
زیبایی می گرفت
زیبایی که حقیقت گمنام این سرزمین رویاست
ای کاش
در هر قدمی
ستاره می روئید
و عاشقان درد حسادت برتن
لباس خشم برتن نمی کرد
ای کاش
ای کاش ! ......
