تنها فهم حقیقت زندگی است که انسان به آزادی میرسد(حسن سروش)
انسان
خاک راه دنیایی بی وفاست
ذره ی خاکی رم شده
و روحی و معنایی
عقبا و اخرایی
نفس و راهی
همه طینت و طلعت خاکیست
متحرک
در بستر پریان که
می گویند
از چشم ها ناپدید اند
میباشد
عشق را بالی در درون این خاک است
هوس را راهی در میان نفس های درون خاک
هر دو نوک پیکان زندگیست
آنکه درکش کرد روزگارش به
آنکه ندید و رفت محشرش به
هیچ
خاک، هوا، آب و وجود
همه پوسیده میشود
در میان پوسیدگی
انسان
با خاک بی وفا
دست نرم می کند
این رفاقت زندگی، انسان و خاک اند..
