تنها فهم حقیقت زندگی است که انسان به آزادی میرسد(حسن سروش)
به ایوان
کنار گلهای یاسمن افسرده
ساکت و آرام
مرغکی از گرسنگی جان میدهد
آفتاب
گریزگاه روز است
بارفتنش
مرگ گرسنه ی بی زبان را
نبیند
حس محبت را لمس نکند
از پرواز پرندگان
در آنسوی خورشید
نگاه ورانداز همه ی لحظه ها
با کبین دست برچشمان
از اوج پرواز پرندگان
لذت حس چنگ زده ی وجود خویش می بریم
اما
بامرگ گرسنه ی
چشمان مان
نابینا میشود
افسوس! افسوس!!....
