مجادله های بشر همواره تنش زا بوده است و هر روز قدرت هایی بیشتر را تولید کرده است یکی با تعصب و کینه، دیگری با قدرت و تشنه قدرت،
بزرگی هر کشوری در عصر معاصر وابسته به قدرت، داشتن سلاح های مختلف است که هر روز باید به رخ سایر اعضای دول های جهان بکشاند تا بداند که هرگز در مقابل وی قدر علم نکند ورنه تهدید به مرگ می گردد.
ایران نیز یکی از گزینه هائیست که باید هر روز محتاطانه تر عمل کند تا در میان همه کشور های خلیج، خاور میانه و جهان به عنوان قدرت محور عمل باقی بماند و دست از هر گونه جنایتی بکشد و آنچه را وسیله برای تهدید می داند باید دور نماید.
در حمله های گذشته ، ایران بزرگترین وسایل بازدارندگی اش را از دست داد و قدرت ایران در مقایسه با سایر کشور های جهان از صفر به ده نمی رسد، چه رسد ادعاد قدرت بازدارندگی کند.
در صورت که ایران آنچه را دیگران پیشنهاد می کند، نپذیرد، اینبار بزرگترین افراد و حتا کشور شان را از دست میدهد و همه راهی مسکو و چین خواهد شد، زیرا کشور های همسایه خلیج، هرگز همکار ایران نبوده و نیست، زیرا آنها وابسته به آمریکا بوده و می باشد و از اسرائیل حمایت می کند و شاید هم هر روز کشور شان را در اختیار اسرائیل قرار دهد تا از خاک شان علیه ایران استفاده کند.
ایران در بازی های خاورمیانه، شکست عظیمی خورده است و هر روز به نابودی اش نزدیک می گردد، زیرا بزرگترین حامیان ایران مثل سوریه، فلسطین، لبنان، عراق و یمن را از دست داده است و گروهی یمن فقط برای مدتی بعد از سقوط ایران اگر باقی بماند و بعد از سقوط ایران، زمینگیر می گردد.
ایران مثل فلسطین سرزمین بی کس است، هیچ نهاد حکومتی بیش از چهل سال در ایران حکومت نکرده است و درست یا کم و بیش به شکست مواجه گردیده است، مردم فلسطین امروزه آنقدر بی کس و تنهاست که بجای آبهای مدیترانه، رود اردن، دجله و فرات، خون مسلمانان را همه روز شاهان به چشم می بینند و مخروبه ها هر روز افزون تر می گردد، در میان همه مشکلات زندگی، گوشت انسان ها فراوان پیدا می گردد و هیچ کسی رحمی به حال مردم فلسطین نمی کند.
ابرقدرت بودن درمیان همه شعله های زندگی و کشوری، قدرتی، برای شاه نشینان عرب، خوب است و برای مدتی که برای غرب و اسرائیل منفعت کلیدی و اساسی داشته باشد، در غیر آن روزگار اعراب بدتر از ایران و فلسطین خواهد شد و همچنان گستردگی اسرائیل است.
در ابتدای تشکیل اسرائیل مردم یهود از عرب های جاهل زمین می خریدند ولی در این اواخر دیگر بهایی برای زمین اعراب نمی دهند بل اعراب را با زور از سرزمین شان بیرون و خود بجای آنها زندگی می کنند.
سرزمین، سرزمین بی کسی است تنها زایندگان خشونت و کشتار از دیدن وضعیت زندگی مردم غزه لذت می برند حتا مدافعان حقوق بشر که در نیویورک خوابیده اند و کشتار بی رحمانه ترین وضعیت انسانی را تماشا می کنند، در میان این همه کشته شدگان شاید پیدا گردد که خیلی از آنها بی گناه باشد ولی هر عمل را عکس العملی است،
شاید خداوند عالم روزی را در سرنوشت افراد که فرمان کشتار و جنایت را صادر کرده اند، قرار دهد که بدترین حالت زندگی را داشته باشند و نتوانند حتا یک نفس راحت بکشند.
چون در دنیا هیچ کسی بدون پاداشت نمی نماید و خداوند عالم برای همه افراد بشر پاداش نیک و بد را می دهد و آنچه را که عمل کرده است در دنیا می بیند.
کودکان غزه بی گناه اند و هرگز گناهی نداشته اند که خانه های شان تخریب، اموال و دارایی هایشان خاکستر و زندگی شان نابود گردید.
روح رفتگان شاد و بر فراز آسمان اسرائیل در پرواز و زندگی اسرائیلیان نابود باد.
