من که میروم

زبان سخن گفتن بسته است

اندیشه ی برای زیستن بسته است 

نمیدانم که عمری زین خزانی

وقتی نیست غوغایی بلند است 

من که میروم 

بُت ها شکسته میشود 

زبان بسته ها 

سوتکی رفتگان است 

هر بار و هر نفسی 

زنده یاد من است