تنها فهم حقیقت زندگی است که انسان به آزادی میرسد(حسن سروش)
اشک دامان زتدگی ام را تیره ساخته است
سراسر اندوه را با زمزه های مرغ نیمه شب
طنین گوش ها می نمایم
در این سکوت سرد
در این تباهی روزگار
در این باطلاق پر از لجن
در این ایوان تاریک
اشک ریزان حالت فریاد را گرفته ام
کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد(فروغ)
کسی نیت تنهایی
فریاد
ذلت را
حس نخواهد کرد
مَنَی تنها
گوشه ی ایوان
از تنهایی
از رنج روزگار خواهم مرد
کسی صدایم را نخواهد شنید
پرواز را به خاطر بسپار(فروغ)
پرنده مردنیست(فروغ)
