تنها فهم حقیقت زندگی است که انسان به آزادی میرسد(حسن سروش)
دلم تنگ زمین و آسمان است
برای خود و خویش نا مهربان است
سری در شامگاه خُم پرستان
همین هم یاد گار بس گران است
به هرسو ناله ی افکار پیچد
به گوشی مادری اشک چکان است
دَرِ کاباره ها بستند برویم
مراد دل هویدا نگران است
شبی آستین را بالا زنم من
کنارت تا به صبح هم نادوام است
گمانم راه من آن ره دیگر هست
خروش دل همیشه ناوسان است
